Tolerancjonizm – wprowadzenie

“Największe zło to tolerować krzywdę”

Platon

Jeśli ktoś tego nie zauważa, pragnę tu z całą mocą podkreślić, że tolerancja jako narzędzie inżynierii społecznej, propagowana przez wszelkie odcienie czerwonych “bojowników o wolność”, różnej maści “tolerasów”, ma tyle wspólnego z rzeczywistą tolerancją, co homoseksualizm z gejostwem – piersze jest obiektywnym zjawiskiem, a drugie ideologią. To nie jest tolerancja. To jest tolerancjonizm. Ideologia, która poprzez szantaż emocjonalny (ludzie wolą być uważani za tolerancyjnych) wywraca do góry nogami naturalny porządek świata, oferując szeroko kwestionowany “postęp”. Termin ten powien zagościć w przestrzeni medialnej na dobre, gdyż kapitalnie oddaje charakter działalności ludzi promujących “tolerancję”. Nie wiem kto jest jego autorem, wiem natomiast, że z powodzeniem jest stosowany w serwisie niepoprawni.pl. Jednak pojęcie to z przyczyn obiektywnych nie może przebić się do głównego nurtu dyskursu publicznego, bo uderza w politycznie poprawne lewactwo. Jest to kolejny dowód potwierdzający schizofreniczny charakter czasów, w których przyszło nam żyć. Nikomu nie przeszkadza posłanka Senyszyn skrzecząca “kaczyzm”, ale słowo tolerancjonizm jest rugowane zewsząd. Nawet Wikipedia (internetowa encyklopedia) skasowała to hasło. Dlatego apeluję do Czytelników, kolegów po klawiaturze, dziennikarzy, polityków i wszystkich innych, którym na sercu leży dobro naszej cywilizacji: używajcie tego terminu za każdym razem, gdy piszecie i mówicie o tolerancji w wykonaniu przedstawicieli czerwono-różowego Salonu.

A teraz jeden przykład tolerancjonizmu w akcji: parę miesięcy temu pracownicy socjalni z Edynburga podarowali parze homoseksualistów dwójkę maluchów  – pięcioletniego chłopca i czteroletnią dziewczynkę. Wyrazu podarowali specjalnie nie wziąłem w cudzysłów, gdyż w pełni oddaje on charakter tej operacji. Dzieci bowiem były pod opieką dziadków, którzy zapragnęli wnuczęta adoptować, gdyż ich matka (26) trafiła na odwyk – jest uzależniona od heroiny. Każdy zdrowy na umyśle człowiek zauważy, że w takim przypadku sprawa jest zamknięta. No bo kto lepiej, pod nieobecność rodziców, zaopiekuje się tymi dziećmi? Jednak urzędnicy zadecydowali inaczej, argumentując to… wiekiem dziadków. Okazało się, iż są za starzy. Babcia ma lat 46, a dziadek 59. Dla porządku wypada napisać, że wiek emerytalny w Wielkiej Brytanii wynosi 65 lat dla obu płci. A gdyby wiek był rzeczywistym powodem odebrania dziadkom ich wnucząt, to Szkocji jest przynajmniej kilkaset par heteroseksualnych oczekujących na adopcję. I tu dotykamy wielkiego cywilizacyjnego problemu. Wyznawcom tolerancjonizmu nie wystarcza już samo prawo zezwalające parom homoseksualnym dokonywania adopcji. Oni chcą mieć priorytet. Dziś kończy się na wyspach Tydzień Adopcji (National Adoption Week 2009), a mi jest zwyczajnie smutno, że te dzieciaki zostały potraktowane jak frontowi żołnierze w wojnie z “zacofaniem”, “oszołomstwem”, “ciemnogrodem” i “homofobią”. W imię tolerancjonizmu poświęcono tych szkrabów na ołtarzu filozofii “postępu”, praktykowanej przez wyznawców politycznej poprawności, która coraz bardziej popycha naszą cywilizację w kierunku przepaści. I teraz spójrzcie na powyższy cytat Platona i udzielcie sobie odpowiedzi: czy opisana przeze mnie historia to przejaw tolerancji, czy też ideologia tolerancjonizmu niosąca krzywdę? Znacie moją odpowiedż… Póki co moja drużyna przegrywa, ale jak miał powiedzieć generał Pierre Cambronne pod Waterloo, kiedy sytuacja była już beznadziejna i Anglicy proponowali Francuzom kapitulację: “Gwardia umiera, ale się nie poddaje”. Piszę, że miał powiedzieć, bo to tylko jedna z wersji jego okrzyku. Druga, bardziej prawdopodobna, jest jednowyrazowa i doskonale odzwierciedla stan mojego ducha: “Gówno!”