List otwarty do Niepokornych: “Ogarnijcie się, do jasnej cholery!”

Ten tekst powinienem opublikować dawno temu. Tekst, który w sposób krytyczny przedstawia środowisko tzw. Niepokornych, czyli tych, którym obecna koniunktura starła klocki hamulcowe, siedzi mi w głowie od wygranej w sądzie z Maciejem Laskiem. Mam na myśli wszystkich dziennikarzy, którzy w walce o publiczna kasę stali się tacy jak ci, którym do tej pory wytykają moralną miernotę. Przyznaję, że przygryzałem język i podgryzałem wargi, byleby tylko w nich nie uderzyć. Bo to oni stali naprzeciwko szeroko rozumianego Salonu III RP, tej gangreny rujnującej Polskę, i w drugim czy w trzecim obiegu walczyli odważnie z zakłamywaniem rzeczywistości przez mainstreamowe media. Mało to profesjonalne, wiem. Trzeba zawsze pisać prawdę i unikać uwikłania we frakcyjne gierki. To jest dopiero niezależne dziennikarstwo. Na usprawiedliwienie mojego milczenia mam jedynie to, że głos podobnych oszołomów nie ma żadnego znaczenia. No i po co dostarczać wrogom amunicji? Ale dziś ten wrzód przecinam. Dla własnego zdrowia. A przede wszystkim dla zdrowia mojej profesji w Polsce.

Jestem dziennikarzem. Marnym i nieznaczącym, jak piszą moi wrogowie, ale “diploma” mam, jak mawia z kolei Janusz Rewiński. A to już lepiej niż niektóre “ogrodowe” kariery. Dlatego kiedy widzę jak dorośli faceci, którzy za swój cel stawiają naprawę sytuacji na rynku meidalnym, skaczą sobie do oczu i wyrywają zębami publiczne pieniądze, to zwyczajnie rzygać mi się chce. A podobno im wszystkim chodzi o to, “żeby widzieć Polskę wolną i czystą jak łza”. Mam oczywiście na myśli odwoływanie i powoływanie prezesa TVP oraz o tragifarsę z Radą Mediów Narodowych w wykonaniu “dobrej zmiany” w mediach, czyli po prostu ostrą walkę o kasę z publicznej telewizji.

Uprzedzając zarzut o zmianę stron barykady chcę stanowczo podkreślić: wbrew pozorom nie dotknął mnie syndrom M&M (Michalski – Michalik). Nie zacząłem nagle kochać Michnika, ani uwielbiać III RP i tęsknić za Kopacz. Piszę po prostu to, co myślę i nazywam rzeczy po imieniu: niektórzy Niepokorni na naszych oczach stają się Olejnikami i Żakowskimi. Dokładnie te same zachowania. Tylko wektor odwrócony o 180 stopni. Przykłady można mnożyć przez dzień cały. Podam osobiste, bo plotek nie znoszę. Jeden redaktor ze strefy wolnego słowa, tak sobie wziął do serca wspomaganie niezależnego dziennikarstwa i łaskawie zaproponował, że będzie brał jedynie 50% z reklam za wrzucenie odnośnika na jego portalu (sic!). Taki deal na “współpracę” sobie wymyślił. Drugi, jeszcze bardziej bogobojny, poszedł o krok dalej: współpraca ok, jak najbardziej, ale za… darmo. A za wyprodukowane materiały, wbrew zapowiedziom, niepokornie nie zapłacono. Idę trochę na skróty, bo naprawdę nie mam ochoty opisywać tej żenady w szczegółach. Ale to i tak wszystko ch…, że sobie przeklnę siarczyście. Smoleńsk – to jest dopiero papierek lakmusowy. Wkładasz go do niepokornego naczynia i wybucha. Albo robi tylko “pyk”, jak mówiła moja chemica, gdy “wkładający” jest spoza towarzystwa. Koszula bliższa ciału, więc smoleńskie reakacje chemiczne niepokornych dziennikarzy opiszę na własnym przykładzie. To z kolei kapitalnie zobrazuje obecną sytuację w mediach, walkę o publiczną telewizję i mentalność głównych rozgrywających.

Nieskromnie przypominam, że wygrałem w sądzie z Maciejem Laskiem. I to w czasach, kiedy rządziła PO. Ja, Adrian Wachowiak. Nikt inny, choć są i tacy “niezależni” szołmeni, którzy usiłują przypisać sobie ten sukces. Przy nieocenionej pomocy Krzysztofa Izdebskiego, tym cenniejszej gdy weźmie się pod uwagę dzielący nas światopogląd, miałem Laska na widelcu. I wystarczyło go sobie wziąć i usmażyć. Nikogo kto ze sprawą się zapoznał nie trzeba przekonywać jaka to była bomba. I niezliczona ilość dziennikarskiego materiału, bo sprawa miała (i ma!) wiele wątków. Najpierw WSA, potem prokuratura i kolejny sąd, a potem KBWLLP i tow. Grochowski. Tylko brać. Ale poza nielicznymi wyjątkami nikt oszołoma Wachowiaka na poważnie nie potraktował. Pisze o Niepokornych, bo to że michnikoidów temat nie interesował to oczywiste…

I tak na przykład jeden niepokorny, co to teksty o Smoleńsku publikował z częstotliwością większą niż Lis Tomasz wypowiada słowa “Jarosław Kaczyński”, nawet słowem się nie zająknął, choć książkę o tej tragedii spłodził. Drugi napisał “małe Conieco”, ale tak jakoś, że źrodła zapomniał podać. Inni po trzy zdania skrobnęli, chyba tylko z kronikarskiego obowiązku. I to wszystko. A wysłałem dziesiątki mejli: do różnych redakcji, do poszczególnych dziennikarzy, do ówczesnego prezydenta, do innych polityków (przede wszystkim do tych, którzy w zamachu stacili przyjaciół). Zero reakcji. Do zarządu TVP i KRRiTV skargę pisałem i mam zapis ciekawej korespondencji. Nawiasem mówiąc do nowego-starego-odwołanego-i-na-nowo-powołanego prezesa Kurskiego też. Dziennikarze śledczy? Dokumentaliści? Gargas, Kania, Stankiewicz, Gmyz? Cisza. Z tym Laskiem to w ogóle ciekawa sprawa jest. Jedyny Pospieszalski powiedział mi wprost: zawstydziłeś nas. Miał na myśli środowisko tzw. Niepokornych, bo przecież nie durczoków od “jak nie wyląduję, to mnie zabije”. Reszta, za przeproszeniem, morda w kubeł. Zresztą Pospieszalski dość szybko ze swojego zdania sie wycofał i obiecany program o sądowej porażce smoleńskiego propagandzisty nigdy nie powstał. Dla ścisłości: jedynie Rachoń w Republice podchwycił temat na poważnie. No dobra, to było jeszcze w czasach rządów koalicji PO-PSL. A teraz? Dobra zmiana? Dobry żart. Szefowa Wiadomości osobiście do mnie napisała, że Polacy w końcu zostaną poinformowani o kłamstwach Laska. Szkoda, że nie dodała kiedy… A reszta programów informacyjnych? A inne media? No własnie. Więc jak ci ludzie mówią mi, że oni teraz będą w Polsce naprawiać media, to mnie po prostu pusty śmiech ogrania. Wyobrażacie sobie, że w analogicznej sytuacji BBC nie podaje do publicznej wiadomości informacji o porażce sądowej faceta, który stał za “wyjaśnianiem” takiej hekatomby jaką był Smoleńsk? Tu nic więcej dodawać nie trzeba.

Ok, zapyta ktoś co robić, jak z tym walczyć i co zmienić? Odpowiedź jest tyleż prosta, co w obecnej chwili awykonalna. Michał Rachoń wpadł na genialny, bo prosty, pomysł: zrobić casting. Wywalić na zbity pysk stachanowców pokroju Kraśki i innych resortowych dzieciaków, a na ich miejsce zatrudnić ludzi nieuwikłanych w walki o to, kto jest najprawdziwszym z prawdziwych. Po prostu zrobić przeciąg i przewietrzyć. Ładnie można napisać, że trzeba “odblokować zawód”. Pamięta ktoś, że taka próba miała miejsce? Nie? A minęło zaledwie parę miesięcy. Pierwszy krok został wykonany, drugi już nie. Piękna teoria poszła się bujać, bo jak wiadomo “praktika teorju jebiot”. No i ta kasa, misiu… Rachoń po przejściu do publicznej myślał, że przemodeluje telewizję pasjonatami, którzy przez długie lata czekali na ten moment, kiedy to umiejętności będą decydowały, a nie tata lub dziadek w resorcie. Tak, tak, tak. Myślę też o sobie. Bardzo długo czekałem na tę chwilę, w której będę miał cień szansy na spełnienie zawodowych ambicji. I wcale nie szukam protekcji. Tylko szansy właśnie. Czyli po prostu normalności. Ale towarzystwo, mając piękne hasła na sztandarach, woli, znów za przeproszeniem, napierdalać się i obsadzać wszystko co sie da według niepokornego klucza. Czyli sami swoi w nowym wydaniu.

Szczerze? Naiwnie widzę jeszcze szansę. W Polsce, również dzięki sytuacji w Europie, jest klimat, w którym można naprawdę myśleć o dobrej zmianie. Także w mediach. Żeby tak się jednak stało, ludzie pokroju Rachonia muszą dostać możliwość realizacji swoich planów. A wypasione miśki, którym dziennikarstwo pomyliło się z polityką muszą zostać zneutralizowane. Mam świadomość tego, że choć napisałem samą prawdę być może spaliłem parę mostów za sobą. Ale nie cierpię, gdy przez zwykłą chciwość i żądzę władzy ludzie bliscy mi ideowo marnują okazję, która może się nie powtórzyć. Dlatego mam gorącą prośbę: drodzy Niepokorni – ogarnijcie sie! Zamiast walczyć ze sobą, walczcie z politykami, żeby w mediach publicznych nastąpiła długo oczekiwana dobra zmiana.

Errata: W powyższym tekście powinna znaleźć się informacja, że Grzegorz 
Wierzchołowski kontaktował się ze mną i napisał artykuł o sprawie Macieja Laska 
dla Gapola. Niemniej nie zmienia to ogólnego obrazu, który namalowałem w tekście.